اربعین بیعت دوباره با عاشورا

بسم الله الرحمن الرحیم

اربعین آمد و از زینب (سلام الله علیه) باید سخن گفت چرا که اربعین و عاشورا بدون زینب تفسیر نمی شوند باید از حاصل زخم ها ، رنج ها ، عطش ها و نمازهای نشسته دختر حیدر گفت که هنوز زینب را به یاد دارند اربعین می آید اما تلاوت زیبایی را تنها در چشمان زینب علیهاالسلام باید جست اربعین می شکفد و نام زینب گل می کند پیام زینب در شام از آن چه یزیدیان شرم زده هراس داشتند هم بالاتر و رساتر بود آب معرفت بود بر آتش جهل و گناه ، زینب علیهاالسلام با خطبه ای در غربت و در میان هلهله زنان دربار یزید که برای هلهله و شادی بر خاندان اسیر اهل بیت پیامبر آمده بودند گل گریه کاشت اربعین است و کاروان تأثیرگذار عشق و دلدادگی آمده است فرزند مکه و منا زین العباد آمده است پیک انقلاب برای شامیانی آمده است که دل هاشان از بناهای سنگی  مسجد دمشق هم سخت تر بود زینب و امام سجاد به شام آمده اند همراه با سپاه پیروز افتخار و وارثان خون اهل بیت پیامبر ، چهل روز از اشک های کربلا می گذرد قطرات اشکی که حاوی پیام فتح و جوانمردی اند ، اشکهایی که جاودانه اند و پیام جانبازی و سربازی را به شیعیان می آموزند.  

با من بگو از اربعین از ناله‌های تلخی که شراره‌اش عرش را داغدار کرده است باز هم شمع بیت الاحزان روشن است تا چهره ایام را سیاهپوش کند روزهای اندوه زینب (س) به اربعین رسیده و هزاران بار دردهایش را در غربت جانکاه اسارت زمزمه کرده است تا سر بر تربت خونین برادر بگذارد و تمام اندوهش را بگرید در نگاه کربلا این بار گذر کاروانی از اشک و خاکستر موج می‌زند که یادگار همان نگاه‌هایی است که با چشمان خونبار قتلگاه گره خورده است آری زینب است که تمام یادگار کربلا را با کاروان صبرش برای زیارت شهدای کربلا آورده است نگاهش در لحظه‌ای پهنای صحرا را طی می‌کند آفتاب رمقی ندارد گویی از غروب غریبانه‌اش در عاشورا دیگر طعم طلوع را نچشیده است.
کاروانیان خاک کربلا را به سر می‌ریزند و زینب(س) در جستجوی گمشدگانش خاک کربلا را می‌بوید هوا را با تمام احساس خسته‌اش لمس می‌کند تا جای قامت علی‌اکبر دستان عباس حنجره علی‌اصغر و سر حسین  (ع) را پیدا کند زمین زیر پای زینب شرمنده جستجوی زینب (س) است آرام می‌نشیند و گوش صحرا سنگ صبور نجوای آرامش می‌شود و گویی برق آفتاب را چون شاهدی روشن نشانه می‌رود.
به یاد داری در هجوم ابرهای سیاه لشکر خورشید در سکوت و گرمای نگاهت تنها مانده بود؟ تیغ بود و شمشیر شمشیرهایی که برای انداختن قامت حق بر زمین تن خویش را با هرم آتش صیقل می‌دادند به یاد داری نرمک گلویی را که با تیر سه شعبه نشانه رفت؟ به یاد داری روی زرد و عطشناک کودکان آفتاب را به یاد داری زلالی اشکهای عباس را زمانی که آبهای مشک بر زمین ریخت؟
یا زینب تو می‌شناسی آب نفرین شده‌ای که محکوم معامله شوم دنیا پرستان شد؟ شناختی گودال خونینی را که در گودی چشمانش یادگار هزاران نگاه پریشان را ترسیم کرد یا نفس‌های کام خشکیده‌ای که حقیقت تشنه رسالتش بود و تمنای مشک‌های سوراخ که آب آخرین بهانه‌اش بود؟ گرمای دستانی که آرزوی سقایی داشت و از شرم چشمان منتظر کودکان به خواب آب‌ها رفت و به وعده‌گاه برنگشت؟ آسمانی که برای همیشه تاریخ را با عظمت این فاجعه سیاهپوش کرد ؟
چه صبورانه واژه‌هایش را با اشک ترنم می‌بخشید و گونه‌های داغدارش سیل اشک‌هایش را پیش چشم نا مهربانی‌ها محو می‌کرد نم نم صدایش رو به نیایشی بغض‌آلود رفت و وداع غریبانه اهالی کاروان را گوش می‌داد و جای خالی بهانه‌های سه ساله‌اش میان دغدغه و دلواپسی‌های کاروان احساس می‌شد.
ایام روزهای فراوانی یادهاست که از راه رسیده و بر در و دیوار دل‌ها می‌کوبد و درختان خسته و زخم خورده اما استوار را در مسیر بادهای قرن‌ها شکیبایی مقیم کرده است زردی آفتاب رو به سیاهی می‌رود و زینب(س) واژه‌های گفته و ناگفته را بر دوش خستگی‌هایش می‌گذارد و باز هم می‌ایستد دشمنان اهل بیت(ع) رعب این ایستادگی را بارها تجربه کرده‌اند.
اوج نگاه زینب تا ناکجای دشت نینوا حادثه را دنبال می‌کند و کاروان راه مدینه را در پیش می‌گیرد و زینب(س) اینک انعکاس پژواک فریادهاست و طنین شجاعتی که بر قله‌های بلند اعصار و قرون تا مرزهای ابدیت جاودانه خواهد ماند زینب می‌رود تا احیاگر پیام نامیان کربلا باشد.

محرم وام دار تاریخ شد در یک نیم روز شد و همان نبرد روز عاشورا اگرچه از نظر زمان کوتاه ترین درگیری بود که فقط در یک نیم روز طول کشید ولی از نظر امتداد طولانی ترین درگیری با حق و باطل در تاریخ است تا ابدیت زمان که هنوز هم ادامه دارد قضیه کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و چند نفری و یک سرزمین نبوده و نیست و به جرات میتوان گفت ماندگاری حماسه بزرگ عاشورا متعلق به حضرت زینب کبری(س) است حضرت زینب آن کسی است که از لحظه شهادت امام حسین این بار امانت را بر دوش گرفت و شجاعانه و باکمال اقتدار آن چنان که شایسته دختر امیرالمؤمنین است در این راه حرکت کرد گاهی رنج و زحمت زنده نگه داشتن خون شهید از خود شهادت کمتر نیست رنج چندین ساله زینب کبری (س) از این قبیل است.

نبرد مظلومانه امام حسین و یارانش در روز عاشورا در زمین نینوا چنان صحنه هستی و تاریخ را دگرگون ساخت که گویی آثار قیامت بر اندامش هویدا شده است و حسین و یارانش چنان بر تارک تاریخ میدرخشند و جاودانه اند که هیچ گاه غبار زمان بر روی آزادگی و شجاعت شان نخواهد نشست چگونه می توان عزت امام حسین(ع) را در عاشورا از یاد برد؟ چگونه می توان تصویر حضرت عباس(ع) را از ذهن دور داشت؟ مگر می توان آرامش و شکوه زینب(س) را نادیده گرفت؟ مگر می شود وجود امام سجاد(ع) را در شام ندید؟ چگونه می توان با کاروان داغدار حسین از کربلا تا شام همراه نشد؟ چگونه می شود سر بریده حسین و اهانت های یزیدیان را نادیده گرفت؟ باز هم اربعین آمد قرن ها از وقوع آن همه مصیبت می گذرد ولی هنوز بغض ها تازه است هنوز هم آسمان برای نام حسین(ع) و عباس(ع) و سجاد(ع) و علی اصغر سر تعظیم فرود می آورد و هنوز زخم این ناجوانمردان التیام نیافته است و گویی اربعین هر سال نخستین اربعین حسینی است که عاشقان پیراهن صبوری می درند و تاب از دست می دهند و به عزای حسین(ع) و یارانش می گریند و می شورند.

اربعین بیعت دوباره با عاشوراست ، اربعین بعثت جانهای ملتهب است و تکرار بیعت پایدار شیعه در غدیر ، اربعین روز برائت از سلطه ستم و هنگامه عهد عاشقان شهادت است ، اربعین یادمان روزهایی است که خورشید را از فراز نیزه های جهل دیدیم و بر مظلومیت فضایل گریستیم ، اربعین تذکار آنانی است که حق نمایان سلاح باطل گرفتند و بر روشنای حقیقت شوریدند ، اربعین فرصت مجدد فریاد رسای ستم سوزی است فرصت هم آوا شدن با زینب کبری (س) که احیاگر امر به معروف و نهی از منکر و اصلاح ناب حسینی بود و حراست از ارزش های علوی آموزه شکر و شکیبایی و رشادت اوست ، اربعین تکرار پیمان شیعه در غدیر است ، اربعین حماسه به جا مانه از حماسه بزرگ عاشوراست ، اربعین وام دار زینب در چهل روز است ، اربعین وام دار تاریخ شیعه است ، اربعین آبرو و شرافت همه مسلمان و خصوصا شیعیان است ، اربعین کلید پیروزی حق بر باطل است ، حیات اسلام وامدار بدن پاره پاره حسین در اربعین است و باید گفت اربعین وام دار زینب است ، بعد از اربعین بود که هر کس با هر مسلکی وقتی میخواست حق خود را از باطل بگیرد به پیامها و اقدامات امام حسین در روز عاشورا استناد میکرد و قیام حسین راهی شد برای گرفتن حق از باطل و نابودی بدی و پایداری خوبی ها و حالا که اربعین دیگری در راه است و وظیفه رهروان راه امام حسین زنده نگه داشتن اربعین و عاشوراست.   

دلیل ماندگاری اندیشه امام حسین(ع) بالاترین معرفت در مکتب امام حسین(ع) دریافت عظمت حق و خدا ترسی است این امام بزرگوار کسی مثل یزید را شایسته رهبری مسلمانان نمی دانست چون یکی از نقطه ضعف های یزید بی پروایی در برابر خداوند بود از بعد دیگر مکتب امام حسین(ع) حق محور بوده و بر پایه آزادگی بنا شده است و پارسایی و وارستگی از ویژگی های بارز امام و یارانش به شمار می رود عدالت خواهی یکی از برجسته ترین وجوه قیام است قیامی که برای اجرای حدود الهی اتفاق افتاد به گفته امام حسین(ع) اصحابش بهترین یاران یعنی بیداردل پرواپیشه و در برابر دشمن سازش ناپذیر بودند کرامت و عزت نفس از خصوصیات آنان بود و فداکار و فروتن و ازخودگذشته بودند و همین ابعاد باعث جاودانگی آرمان و اندیشه این قیام به شمار می رود.

چگونه می توان انتظار دل سوزی از پسر کسی را داشت که دهانش جگر پاکان را دریده و بیرون انداخته و گوشتش از خون شهیدان روئیده ، در شام سکوت همه جا را فرا گرفته است یزید قبل از این خود را از فرزندان خندف (بانویی خیراندیش) خوانده بود و گفته بود که با سیزده واسطه به او می رسد در صورتی که بانوی کاروان عشق به مقتدرترین سلاطین زمان خودش در وقتی که خود او اسیر یزید آن سلطان ظالم و سفاک است می گوید و به یادآوری می کند که جده نزدیک او هند جگر خوار مادر معاویه بوده است و به او میگوید تو از خاندان طلقا (آزاد شدگان در فتح مکه) هستی و از طایفه مولفه القلوب هستید زینب (س) با تمام توان ندا می دهد هر نیرنگی خواهی بزن و هر اقدامی که می توانی بکن از هر کوششی که می توانی دریغ منما سوگند به خدا نه می توانی نام ما را محو کنی و نه می توانی وحی ما را خاموش کنی رای تو سست و شماره ایام دولت تو اندک است آگاه باشید لعنت خدا بر ستمگران باد خطبه های زینب نه تنها وضع مجلس یزید بلکه اوضاع شام را دگرگون ساخت.

این قلم هائی که ما میزنیم هیچ سطری از تشنگیِ مردان خورشید را نچشیده و منظومه بلند آوارگی را همراهی نکرده و از خارستان های ناتمام و گستاخ عبور نکرده چگونه خواهند توانست به منزلتِ اربعین دست پیدا کنند؟ قلم ها تنها می توانند حوالیِ نام و یاد اربعین چند قطره ای اشک واویلا بریزند و دلتنگ نوشتن از تنهایی خودشان باشند.

 احمد رضا بهمنیار