اربعین در کلام امام خامنه ای / قسمت چهارم

بخشی از بیانات رهبری در دیدار با جمعى از مردم آذربایجان شرقى‏

۲۸/ ۱۱/ ۱۳۸۷

بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم‏

 اربعین‏ در حادثه‏ ى کربلا یک شروع بود؛ یک آغاز بود. بعد از آنکه قضیه‏ ى کربلا انجام گرفت- آن فاجعه‏ ى بزرگ اتفاق افتاد- و فداکارى بى‏ نظیر ابا عبد اللَّه (علیه‏ السّلام) و اصحاب و یاران و خانواده‏ اش در آن محیط محدود واقع شد، حادثه ‏ى اسارتها پیام را باید منتشر مى‏ کرد و خطبه‏ ها و افشاگرى‏ها و حقیقت‏گوئى‏ هاى حضرت زینب (سلام‏الله‏ علیها) و امام سجّاد (علیه الصّلاه و السّلام) مثل یک رسانه‏ ى پرقدرت باید فکر و حادثه و هدف و جهت‏گیرى را در محدوده‏ ى وسیعى منتشر مى‏ کرد؛ و کرد. خاصیت محیط اختناق این است که مردم فرصت و جرئتِ این را پیدا نمى‏ کنند که حقایقى را که فهمیده ‏اند، در عملِ خودشان نشان بدهند؛ چون اولًا دستگاه ظالم و مستبد نمى‏ گذارد مردم بفهمند و اگر فهم مردم از دست او خارج شد و فهمیدند، نمى‏ گذارد به آنچه فهمیده ‏اند، عمل کنند. در کوفه، در شام، در بین راه، خیلى‏ها از زبان زینب کبرى (سلام ‏الله ‏علیها) یا امام سجّاد (علیه الصّلاه و السّلام) یا از دیدن وضع اسرا، خیلى چیزها را فهمیدند، ولى کى جرئت مى ‏کرد، کى توانائى این را داشت که در مقابل آن دستگاه ظلم و استکبار و استبداد و اختناق، آنچه را که فهمیده است، بروز دهد؟ مثل یک عقده ‏اى در گلوى مؤمنین باقى بود. این عقده روز اربعین‏ اولین نِشتر را خورد؛ اولین جوشش در روز اربعین‏ در کربلا اتفاق افتاد.

مرحوم سید بن طاووس- و بزرگان- نوشته‏ اند که وقتى کاروان اسرا، یعنى جناب زینب (سلام‏ الله‏ علیها) و بقیه در اربعین وارد کربلا شدند، در آنجا فقط جابر بن عبد الله انصارى و عطیه‏ ى عوفى نبودند، «رجال من بنى هاشم»؛ عده ‏اى از بنى هاشم، عده‏اى از یاران بر گرد تربت سیّدالشّهداء جمع شده بودند و به استقبال زینب کبرى آمدند. شاید این سیاستِ ولائى هم که زینب کبرى اصرار کرد که برویم به کربلا- در مراجعت از شام- به خاطر همین بود که این اجتماع کوچک اما پرمعنا، در آنجا حاصل شود. حالا بعضى استبعاد کردند که چطور ممکن است تا اربعین به کربلا رسیده باشند. مرحوم شهید آیت‏اللَّه قاضى یک نوشته‏ ى مفصلى دارد، اثبات مى‏ کنند که نه، ممکن است که این اتفاق افتاده باشد. به هر حال آنچه در کلمات بزرگان و قدماء هست، این است که وقتى زینب کبرى و مجموعه‏ ى اهل بیت وارد کربلا شدند، عطیه‏ ى عوفى و جناب جابر بن عبد الله و رجالى از بنى هاشم در آنجا حضور داشتند. این نشانه و نمونه‏ اى از تحقق آن هدفى است که با شهادتها باید تحقق پیدا مى‏کرد؛ یعنى گسترش این فکر و جرئت دادن به مردم. از همین‏جا بود که ماجراى توابین به وجود آمد؛ اگرچه ماجراى توابین سرکوب شد؛ اما بعد با فاصله‏ ى کوتاهى ماجراى قیام مختار و بقیه‏ ى آن دلاوران کوفه اتفاق افتاد و نتیجه‏ ى در هم پیچیده شدن دودمان بنى ‏امیه‏ ى ظالم و خبیث بر اثر همین شد. البته بعد از او سلسله‏ ى مروانى ‏ها آمدند؛ اما مبارزه ادامه پیدا کرد؛ راه باز شد. این خصوصیت اربعین است. یعنى در اربعین افشاگرى هم هست، عمل هم هست، تحقق هدفهاى آن افشاگرى هم در اربعین وجود دارد.