اینجا کربلاست/ اربعین؛ بزرگترین تجمع شیعیان جهان
اینجا کربلاست و زمان متوقف است. عقربه ساعتها گرد حرم سیدالشهدا (ع) می‌چرخند. زائران حسینی با پای پیاده، سینه خیز، با ویلچر، عصا و حتی با گاری و چرخ دستی خود را به سختی تا بین الحرمین می رسانند…
به گزارش خبرنگار اعزامی مهر به کربلای معلی، در عراق روز اربعین یک روز نیست بلکه اربعین حسینی برای شیعیان عراقی از ۱۰ روز قبل از اربعین یعنی از اول ماه صفر آغاز می شود.
هیتهای مذهبی (موکب) به نام ائمه اطهار از ابتدای محرم در حاشیه کوچه و خیابانهای کربلا چادر برپا کرده و در مدت ۴۰ روز هر روز و هر شب بهترین و ناب ترین نذورات خود را میان زائران حسینی توزیع می کنند.
ولی جدای از روز عاشورا و تاسوعای حسینی اربعین برای شیعیان عراق و سایر شیعیان از اهمیت بالایی برخوردار است. اهمیت این روز در احادیث و روایتهای بسیار تاکید شده و زیارت مخصوص دارد به نحوی که شبکه های ماهوراه ای مباشر و کربلا برای روز اربعین روز شمار گذاشته و به صورت ثابت آن را یادآوری می کنند.
امروز اربعین حسینی است. گردهمایی بیش از ۱۵ میلیون زائر شیعه که به عشق حضرت اباعبدلله و حضرت عباس(ع) از اقصی نقاط جهان خود را به کربلای معلی رسانده اند.
هوای عراق برای عزاداری زائران مطلوب است. نیروهای امنیتی از طریق زمین و هوا اوضاع کربلا را تحت نظر دارند. همچنین وزارت بهداشت عراق و نیروهای هلال احمر ایران – عراق و پاکستان هم خدمات درمانی به زائران ارائه می کنند.
گروهها، هیئتها و دسته های عزاداری یک به یک از باب بغداد، باب جمهوری و سایرخیابانهای منتهی به بین الحرمین وارد حرم سید الشهدا(ع) و پس از آن وارد حرم حضرت عباس (ع) می شوند.
یکی از بهترین جلوه های عزاداری در کربلا وقت نماز است که تمامی هیئتها متوقف شده و در هرمکانی که باشند نماز برپا می کنند.
اینجا کربلاست. مکانی که ۱۴۰۰ سال قبل بیابانی بیش نبود و به آن نینوا می گفتند. در حالی که امروز بر خاک نینوا مهر نماز میلیونها شیعه در سراسر جهان شده است. اینجا کربلاست. محل دفن سید الشهدا(ع)، نوه رسول خدا(ص)، فرزند علی مرتضی(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س)، مردی که برای زنده ماندن اسلام ناب محمدی(ص) و اقامه نماز تا پای جان ایستاد و نامش تا ابد در تاریخ زنده ماند.
اینجا کربلاست. محل دفن ابوالفضل العباس(ع)، فرزند خلف ام البنین و علی مرتضی(ع) برادری که حق برادری و ولایتمداری را در حق برادر و پیشوا و رهبرش به جای آورد.
در کربلا زمان متوقف است و عقربه ساعتها گرد حرم سیدالشهدا (ع) می چرخند. زائران حسینی با پای پیاده، سینه خیز، با ویلچر، عصا و حتی با گاری و چرخ دستی خود را به سختی تا بین الحرمین می رسانند. اینجا کسی نمی خندد، شوخی نمی کند، نگاه به نامحرم معنا ندارد، چشمها همه قرمز است و اشکها خود به خود جاری می شود. همه بی اختیار سینه می زنند و نوحه می خوانند.
اینجا کربلاست. جایی که هر شیعه علی آرزوی آمدنش را دارد. جایی که فرشتگان خدا در آن بال می شویند و تازه می شوند. جایی که میلیونها بیرق برای علمدار کربلا بر آسمان برافراشته شده است.
به گزارش خبرنگار اعزامی مهر به کربلای معلی، حرکت زائران در تمامی خیابانهای شهر به کندی پیش می رود. کفشداریهای حرم دیگر جایی برای نگهداری کفش زائران ندارد. هر گوشه خیابان را که پیدا کنی باید همانجا بنشینی و زیارت روز اربعین را زمزمه کنی…
هیئتهای مذهبی با رنگهای سفید و سیاه و زرد و مشکی با بیرقهای سرخ می آیند و می روند. تعزیه خوانها با لباسهای شامیان و اهل بیت سید الشهدا را به اسارت گرفته اند و تعزیه خوانی می کنند.
یک هیئت ایرانی هم از قم آمده است نه با هواپیما و نه با اتوبوس بلکه ماهها است که پای پیاده به راه افتاده اند. پایشان تاول زده ولی به عشق حسین عزیز فاطمه خود را به کربلا رسانده اند.
چادرهای مرکز پزشکی حج و زیارت پر و خالی می شوند. زائران از درد زانو و تاول پا گله دارند و درخواست آمپول و پماد می کنند.
اینجا زنان هم هیئت دارند و با روبنده سبز و سیاه سینه می زنند و مویه می کنند.
اینجا کربلاست روز اربعین حسینی در سال ۱۴۳۳ هجری قمری. کربلایی بدون حضور صدام و اشغالگران آمریکایی. کربلایی آزاد و استوار که پس از سالها با خیالی آسوده برای عزیز زهرا(س) سوگواری می کند.
اینجا کربلاست. و “بین الحرمین” خیابانی که به آن خیابان بهشت می گویند. جایی میان حرم حضرت سید الشهدا(ع) و حضرت عباس(ع). زائران برای چند ثانیه نشستن در خیابان بین الحرمین لحظه شماری می کنند.
هر زائر حسینی با صدها نیت و خواسته و سفارش به اینجا آمده است تا گره های زندگی اش را با دستان پربرکت امام حسین(ع) و ابوالفضل العباس(ع) باز کند.
۲۴/۱۰/۱۳۹۰
منبع ” خبرگزاری مهر “
دیدگاه بگذارید