پیاده روی به کربلا
مرحوم آیهاللّه حاج آقا مصطفی فرزند برومند روح اله خمینی قدس سره ما، مقید بود به پیاده روی به کربلا، از نجف اشرف در تمام زیارت های مخصوصه امام حسین علیه السلام، در سال معمولا چند مناسبت بود ۱۵ شعبان، عرفه، اربعین، اول و نیمه رجب که مردم از نجف به کربلا پیاده می رفتند و ایشان نیز هر سال در چند مناسبت پیاده به کربلا می رفتند. گاهی می شد که کف پای او تاول هایی می زد که خونابه از آن، راه می افتاد و کاملا مجروح می شد؛ ولی بازهم به راه رفتن ادامه می داد. با این که آیهاللّه حاج آقا مصطفی خمینی بسیار با ذوق و خوش مجلس بود و در مجالس دوستانه، منتهای ظرافت و لطافت را در سخنانش به کار می برد؛ معذلک، وقت دعا و عزاداری هم کم نظیر بود همان طور که به پیاده روی خود ادامه می داد، با کمال توجه دعا می خواند و تمام مدت دعا، اشک می ریخت و تا ذکر مصیبت می شد زارزار گریه می کرد و شانه هایش از شدت گریه به لرزه می افتاد. شخصی بود به نام شیخ جعفر که همیشه پس از نماز روح اله خمینی در مسجد شیخ چند جمله ای، ذکر مصیبت اباعبداللّه علیه السلام می کرد و روضه می خواند. حاضران چندان اعتنایی نداشتند و کم کم متفرق می شدند و می رفتند، تنها کسی که مقید بود تا آخر بنشیند و روضه را گوش دهد، مرحوم حاج آقا مصطفی بود که گاهی فقط ایشان در مسجد مانده و به روضه شیخ جعفر گوش می داد و می گریست. ایشان مقید بودند که در مجالس عزاداری که دوستان در منازل یا مدارس برقرار می کردند، شرکت کنند. خودشان هم هر صبح جمعه، مجلس روضه ای داشتند که گاهی می شد روضه خوان، تنها یک مستمع داشت که آن هم خود مرحوم حاج آقا مصطفی بود.
مجله افق حوزه ۲ دی ۱۳۸۸
منبع: سیمای فرزانگان
دیدگاه بگذارید