پیشنهادها
سروصدای بلندگوهای اطراف
این سفر یک سفر معنوی و یک سلوک روحانی است که نیاز به آرامش و خلوت دارد. اما متأسفانه سر و صدای فراوان محیط و بلندگوهای نامهربانی که با صدای خشک و گوشخراش خود مداحی‌های تند عربی را به گوش زائر فرومی‌کنند آرامش لازم برای این عروج آسمانی را بر هم می‌زنند و فرصت خلوت را تنگ می‌کنند. بگذریم که برخی زائران به همین نوای دلسوز مداحی سینه می‌زنند و گریه می‌کنند اما کثرت انواع صداها و ریتم‌ها و شدت و قوت سیستم‌ها کلافه کننده و بی‌سامان است و نیاز به مدیریت قاطع دارد.
به نظر می‌رسد بهترین پیشنهاد برای این حرکت، نوای زنده خود مردم در طول مسیر و زمزمه سرودهایی است که باید از پیش آماده و آموخته شود. وقتی زائر امام حسین خود در عزاداری شریک می‌شود احساس قرابت بیشتری می‌کنند و خستگی نمی‌شناسد. همان‌گونه که در دسته‌های سنتی عزا، همه‌ی جمعیت، حضور فعال دارند و از این حضور احساس شعف و نشاط می‌کنند.
حضور دولت
همان گونه که پیش از این هم گفتیم عمده خدمات این گردهمایی بزرگ به صورت مردمی ارائه می‌شود. این موضوع شکوه و عظمت کار را بسیار افزوده است. این حضور مردمی را باید قدر شناخت و پاس داشت.
بی‌شک حضور دولت و نهادهای حکومتی در این حرکت توفنده از جلال و ابهت آن می‌کاهد. اما علی‌رغم این موضوع اگر سازمان‌های بزرگ دولتی همتی در برآوردن نیازهای کلان این زائران ـ که از دست توده مردم بر نمی‌آید ـ داشته باشند بر شعاع آن افزوده‌اند. از باب نمونه کار توسعه سریع حرم مطهر اباعبدالله و گشودن راه‌های بسته اطراف حرم یا تقویت ایستگاه‌های مخابراتی برای ارتباط آسان تلفنی یا ایجاد خط آهن مواصلاتی برای بازگرداندن این همه زائر از کربلا به سایر شهرها قطعا از مردم ساخته نیست و انتظار می‌رود دستگاه‌های دولتی در این میدان انجام وظیفه کنند. البته رسیدگی‌هایی در حد پذیرایی و خدمات جزء را مردم به خوبی بر عهده دارند و هرگز برای انجام آن منتظر دولت نیستند.
ثبت مستند
بی‌تردید این حادثه بزرگ باید به گوش همه جهان برسد و این معجزه شگفت در پیش روی همه مردم عالم قرار گیرد و در ابعاد جهانی تأثیر گذارد. اما گویا کمتر کسی به فکر ثبت این حماسه عظیم و گزارش مؤثر آن است. در طول این مسیر ده‌ها کیلومتری به ندرت می‌توان عکاس یا فیلمبرداری سراغ گرفت. برای مردم عراق این همه کاملا عادی است. در حد یک وظیفه که باید به صورت مستمر و بی‌منت انجام پذیرد و بلکه بدان افتخار شود. این همه خدمت و اخلاص یک تکلیف عادی است و یک برنامه معمول و جاری که قابل گفتن به شمار نمی‌آید. این قدر عشق و ابتهاج و اخلاص و شعف موج می‌زند که هیچ زحمتی به چشم نمی‌آید، و هیچ اقدامی بزرگ جلوه نمی‌کند و هیچ ماجرایی عجیب نیست. اما برای میهمانانی که برای اولین بار به این صحنه چشم می‌دوزند قدم به قدم عظمت و شکوه است، لحظه به لحظه بزرگی و شگفتی است و همه چیز گفتنی و نوشتنی و ستودنی …
انواع خدمت‌ها، انواع خادمان، ترکیب جمعیت، هیأت‌ها، مشقت‌ها و … که باید برای هریک مستندی بلکه مستندهایی تهیه کرد و به برترین شیوه نشرش داد.
تهیه مستندی از مشقت‌های این سفر قطعا از باب گلایه و شکوا نخواهد بود بلکه به هدف انعکاس اوج عظمت این حرکت استثنائی است که علی‌رغم این همه دشواری و رنج چگونه این ده‌ها میلیون انسان در این مسیر زرین قدم می‌گذارند و نیروی محرک این موج خروشان را تأمین می‌کنند؟
نماز جماعت
یک موضوع عجیب و دور از انتظار این که در طول این مسیر و در میان این همه جمعیت، نماز جماعتی مشاهده نمی‌شود! با اینکه مردم عراق به اصل نماز و نیز به نماز اول وقت به خوبی اهمیت می‌دهند و برای آن فرهنگ‌سازی کرده‌اند اما در برگزاری نماز جماعت بسیار کند و بی‌اعتنا می‌نمایند. هنگام اذان در حسینیه‌ها و خیمه‌ها جمع می‌شوند و هر کس برای خود نمازی می‌خواند و می‌رود. این موضوع را یک بار در جمع ۵۰ نفره‌ای که برای نماز ظهر و عصر گرد آمده بودند و هر یک نماز خود را به تنهایی اقامه کردند طرح کردم و توضیح خواستم. هیچ کس توضیح روشنی نداشت و معلوم شد که این ویژگی تنها از سر غفلت و ناآگاهی است و کاملا زمینه اصلاح و ترمیم دارد.
به امید این که جماعت‌های مستحکم و بنیان‌های مرصوص به این ظرفیت منحصر به فرد فرهنگ شیعی بیفزاید و دل‌های پراکنده را به هسته یک‌پارچه بندگی و ولایت تبدیل کند و آنچه باید در فرجام تاریخ صورت پذیرد هر چه زودتر به سرانجام رسد.
محمد عالم‌زاده نوری / اربعین ۱۴۳۳ زمستان ۱۳۹۰
منبع: اربعین حسینی http://arbaeen.net/
انتشار مطالب فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
دیدگاه بگذارید